Με το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Αυστρία και η Γερμανία αποφασίζουν να πειραματιστούν με τη δημοκρατία, η οποία οικοδομείται βιαστικά πάνω στα ερείπια της Αυτοκρατορίας. Οι νεωτερισμοί που εισάγει η δημοκρατία και οι φόβοι που εγείρει δίνουν λαβή, κατά τη δεκαετία του 1920, για παθιασμένες αντιπαραθέσεις, στις οποίες η συμβολή του αυστριακού νομικού Χανς Κέλσεν (1881-1973) ήταν μεγάλη. Απαντώντας στις επικρίσεις που δέχεται το Κοινοβούλιο και σε μια ορισμένη απογοήτευση από τους θεσμούς, ο Κέλσεν προτείνει έναν ορισμό της δημοκρατίας που έρχεται αντιμέτωπος με τις παραδοσιακές και τις τρέχουσες, εκείνη την εποχή, αντιρρήσεις εναντίον της. Η ταυτότητα κράτους και δικαίου, την οποία ο Κέλσεν προβάλλει ως κύριο άξονα του επιστημονικού του έργου, έχει σοβαρές πολιτικές συνέπειες. Το κράτος εξασφαλίζει την ενότητά του μόνο μέσω της υπαγωγής των μελών του σε μια κοινή έννομη τάξη, ποτέ μέσω κοινωνιολογικών δεσμών. Με αυτό τον τρόπο ακυρώνεται κάθε προσπάθεια θεμελίωσης της ενότητας του κράτους στις εθνικές, θρησκευτικές, εθνοτικές, και άλλες συνιστώσες του, σημειώνει η S. Βaume. Επιπλέον, το κράτος δεν μπορεί ποτέ να έχει την αξίωση να είναι ανεξάρτητο από το δίκαιο και δεν έχει «υπερβατικά» θεμέλια.